Historia wina jest bardzo stara, z badań archeologicznych można sądzić że fermentacja, fig, daktyli, winogron i uzyskanie z nich wina było znane prawdopodobnie około 10 tysięcy lat temu. Pierwszy dowód na uprawę winorośli pochodzi z terenów, gdzie nie występowało one jako dziki krzak - z osad neolitycznych w dolinie Jordanu oraz z wczesnej epoki brązu w Jerychu. Pierwsza pisemna wzmianka o wytwarzaniu wina pochodzi z sumeryjskiej glinianej tabliczki, na której pisano pismem klinowym, z około 3500 r. p.n.e.
Częstsze i liczniejsze dowody na uprawę winorośli i produkcję wina na wschodnich krańcach krajów śródziemnomorskich i na Środkowym Wchodzie pochodzą z początków drugiego tysiąclecia p.n.e. Fenicjanie, którzy przybyli do obecnej Syrii i Libanu, przywieźli wino oraz umiejętność upraw winorośli na Półwyspy: Iberyjski, Apeniński oraz na Sycylię, również na wybrzeża północnej Afryki i Egiptu.
W Egipcie wino dostępne było jedynie kastom wyższym, pito je na dworach i w świątyniach. Członkowie niższych warstw społecznych mogli go spróbować tylko podczas wielkich uroczystości np. w dniu Hathor, w którym czczono boginię miłości, radości i pijaństwa. Oprócz najbardziej rozpowszechnionego wina gronowego, wytwarzano wino palmowe. Cenione też było wino daktylowe i wino z granatów.
W czasach greckich i w okresie rzymskiego cesarstwa wino miało duże znaczenie i było powszechnie spożywane, uważano je za napój bogów. Czczono nim Dionizosa i Bachusa, pito je podczas świąt i igrzysk. Wina, często specjalnie aromatyzowane, były stosowane nie tylko w czasie uroczystości i świąt, ale także podczas biesiad i uczt.
Prawdziwym znawcą win był Pliniusz Starszy - historyk i pisarz, który pisząc swoją Historię naturalną, jedną księgę (z 37) poświęcił całkowicie wino (uprawie winorośli, uzyskiwaniu alkoholu z winogron w procesie fermentacji).
Wino rozcieńczano wodą, gdyż picie wina nierozcieńczonego w czasach rzymskich traktowano jako zwyczaj barbarzyński. Przyprawiano je korzeniami, cynamonem a nawet miodem. Rzymianie uprawiali winorośl na wszystkich swoich terenach. Nieprzypadkowo granice cesarstwa rzymskiego wyznaczają z grubsza zasięg uprawy winorośli.
Winna latorośl była niezwykle popularnym krzewem, którego uprawa wraz z wędrówkami ludów rozpowszechniła się na kolejne obszary. Rosło również znaczenie wina. O tym, jak ważna rolę odgrywało ono w kulturze, religii i cywilizacji, świadczy pojawienie się winogron i winorośli na pieczęciach, monetach ,a nawet malowidłach grobowych! Metody zbioru, tłoczenia, zlewania soku do dzbanów wszędzie były do siebie podobne, różniły się czasem fermentacji uzależnionym najczęściej od warunków klimatycznych.
Technikę produkcji wina znamy dzięki licznym rycinom. Podczas winobrania grona układane były delikatnie w koszach. Następnie przesypywano je do dużych kadzi i udeptywano. Uzyskany w ten sposób sok zlewano do dzbanów, które pozostawiano na pewien czas bez przykrycia. Po zakończeniu fermentacji dzbany zatykano i podpisywano datą oraz nazwą winnicy. Wstawiano do piwnic, w których wino dojrzewało przez kilka lat.
0 komentarze:
Prześlij komentarz